დიდი ქართველი სასულიერო მოღვაწე და მოაზროვნე, მეფისწული მურვანოსი კონსტანტინოპოლში, მეფე თეოდოსის კარზე იზრდებოდა. მეფის სასახლეში მურვანოსს ჰყავდა უახლოესი მეგობარი, დამრიგებელი და თანამოაზრე - ასაკითაც მასზე უფროსი თანამემამულე მითრიდატე ლაზი. უფლის მცნების აღსასრულებლად, რომელიც გვამცნობს: „რომელმან არა აღიღოს ჯვარი თვისი და შემომიდგეს მე, იგი არა არს ჩემდა ღირს“, მურვანოსმა და მითრიდატემ დატოვეს კონსტანტინოპოლი და ფარულად გაემართნენ იერუსალიმს. თან მიჰქონდათ წმიდა ნაწილები და „საფასე, რაიზომი უხმდა“ - უკუნ ღამეს მათ გზაში ნათლის სვეტი უნათებდა. ერთ-ერთ ქალაქში ისინი შეიპყრო ქალაქის თავმა და საპყრობილეში ჩასვა ბრალდებით: „თქვენ მონანი ხართ და არა განგიტევნე, ვიდრემდის მოვიდენ მეძიებელნი თქვენნი“. იმ ღამეს დიდი მიწისძვრა მოხდა ამ ქალაქში და ბევრი სახლი დაინგრა. ქალაქის თავმა გამოცხადებით შიშის ზარის დამცემი ადამიანები იხილა, რომლებიც ეუბნებოდნენ: „გაათავისუფლე შენი ტუსაღები, თორემ მთელი ქალაქი თავზე დაგექცევაო“. ქალაქის თავი დილაადრიან ადგა შეშინებული, მივიდა საპყრობილეში, ფეხებში ჩაუვარდა უსამართლოდ დასჯილთ და პატიება სთხოვა; განთავისუფლებულებს კი ევედრებოდა - არსად წასულიყვნენ, დარჩენილიყვნენ მის სამფლობელოში და როგორსაც ითხოვდნენ, ისეთ მონასტერს აუშენებდა მათ. მურვანოსმა და მითრიდატემ აპატიეს მას, აღარაფერი დაუშავეს, მაგრამ იქაც არ დარჩენილან - მათ იერუსალიმისკენ ჰქონდათ გეზი! პალესტინის წმიდა მიწაზე მონასტერში ბერად შემდგარი მურვანოსი პეტრედ მოინათლა, ხოლო მითრიდატე - იოანედ. უფროსი მეგობრისა და მასწავლებლისაგან კეთილად დამოძღვრილი, მალე პეტრე თვით იქმნა „მნათობი პალესტინისა და უფროისად ყოვლისა სოფლისა“. უცხოობაში პეტრესა და იოანეს არც სამშობლო და თანამემამულენი დავიწყნიათ - მათი ძალისხმევით აიგო „ქართველთა მონასტერი“ და სასტუმრო სახლი ქართველი ბერებისათვის. ხოლო თავად ისინი ანცვიფრებდნენ გარეშეთ ურთიერთპატივისცემითა და სიყვარულით. ერთ დღესაც სიკვდილის სენი შეეყარა იოანეს. მისი ამქვეყნიური დღეები დათვლილი იყო. ნეტარ იოანეს ჰქონდა სასოება მარადიული ცხოვრებისა და უხაროდა კიდეც განსვლა ამა სოფლისაგან. მაგრამ პეტრე ვერ ურიგდებოდა ძვირას ადამიანთან განშორებას და მთელი ღამის განმავლობაში დადგა ლოცვად იოანესათვის. და ესმა ხმა ზეციური: „პეტრე, შენი დიდი სიყვარულისა და გულმოდგინე თხოვნისათვის შევმატებ იოანეს სიცოცხლის თორმეტ წელს!“ მეყსეულად წამოდგა მამა იოანე, ყოველი სნება ჩამოშორდა მას და ამ სასწაულის მხილველნი ერთხმად განადიდებდნენ ღმერთს! | 
