|
ვლადიმერ მინორსკი
| ვლადიმერ თედორეს ძე მინორსკი (დ. 24 იანვარი. 5 თებერვალი. 1877, ვოლგის კორჩევი — გ. 25 მარტი. 1966, კემბრიჯი) — რუსი აღმოსავლეთმცოდნე. 1900 წელს დაამთავრა მოსკოვის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტი, ხოლო 1903 წელს ლაზარევის აღმოსავლური ენების ინსტიტუტი. 1903 წლიდან მსახურობდა რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროში (იმყოფებოდა დიპლომატიურ სამუშაოზე ირანსა და თურქეთში). 1917 წლის ოქტომბრის რევოლუციის შემდეგ რუსეთში აღარ დაბრუნებულა. ცხოვრობდა ირანში (1917-1919), საფრანგეთში (1919-32) და ინგლისში 1932 წლიდან. იყო ლონდონის უნივერსიტეტის პროფესორი (1937-იდან). თავისი ფუნდამენტური შრომებით მინორსკიმ მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ირანსა და ამიერკავკასიის ქვეყნებში, მათ შორის საქართველოს ისტორიის შესწავლის საქმეში. |
|
|
 1 (14) აგვისტოს არის ხსენება შვიდთა მოწამეთა მაკაბელთა - აბიმი, ანტონინე, გური, ელეაზარი, ევსევონი, ალიმი და მარკელე, დედა მათი სოლომონია და მოძღვარი ელეაზარი ეწამნენ ქრისტეს შობამდე 166 წელს, როცა იუდეა სირიის მეფეს, ანტიოქოს ეპიფანეს ჰქონდა დაპყრობილი.
უსჯულო თვითმპყრობელმა გადაწყვიტა, წარმართობა დაენერგა იუდეველთა შორის, უკრძალავდა მათ ღვთისმსახურებას, წვავდა წმიდა წიგნებს; იერუსალიმის ტაძარი გაძარცვა, შიგ იუპიტერის კერპი დაადგმევინა, უფლის რჩეულ ერს ელინური ღვთაებებისათვის მსხვერპლის შეწირვასა და ნაკერპავის ჭამას აიძულებდა...
|  114 აგვისტოს აღინიშნება შემოყვანება პატიოსანთა ძელთა ცხოველმყოფელისა ჯვარისა უფლისა. 1897 წლის ბერძნული ჟამნის ცნობით, კონსტანტინოპოლში უძველესი დროიდან არსებობდა ჩვეულება ქალაქის ქუჩებში უფლის პატიოსანი ჯვრის შემოტარებისა, რისი მიზეზიც იყო აგვისტოს თვეში ადგილობრივ მკვიდრთა შორის სნეულებათა ხშირი გავრცელება. |
| | | |
|
