 |
მისი უწმიდესობა და უნეტარესობა ქრისტეფორე III (ერისკაცობაში ქრისტეფორე მურმანის ძე ციცქიშვილი) (დ. 27 მარტი, 1873, ვერტყვიჭალა, ხარაგაულის რაიონი — გ. 10 იანვარი, 1932, თბილისი), ქართველი სასულიერო და საზოგადო მოღვაწე, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი და მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსი 1927-1932 წლებში.
1895 წელს დაამთავრა თბილისის სასულიერო სემინარია. 1895-1922 მღვდლად იყო ჯერ იმიერკასპიის ოლქში, შემდეგ საქართველოს სოფლებში - ხიდისთავში, იტრიაში, ნაბახტევში, თბილისის ვერის წმ. ნიკოლოზის ეკლესიაში. იყო სოფ. იტრიის ორკლასიანი სკოლის გამგე და საღვთო სჯულის მასწავლებელი (1898-1905), გორის მაზრის სამრევლო სკოლების მეთვალყურე (1904-1905), თბილისის მეხუთე გიმნაზიის საღვთო სჯულის მასწავლებელი (1905-1918), იქვე ქართული ენის მასწავლებელი (1918-1921). 1905 თბილისში თავმჯდომარეობდა არალეგალურ კრებას, რომელმაც შეიმუშავა მოთხოვნა ქართული მართლმადიდებელი სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენის შესახებ. იყო ურბნისის ეპარქიის მღვდელმთავარი (1921); ეპისკოპოსი (1922-იდან); აფხაზეთის მიტროპოლიტი (1925-1927). გამოქვეყნებული აქვს ისტორიული და ლიტერატურული ხასიათის მნიშვნელოვანი გამოკვლევები და წერილები. დაკრძალულია თბილისში, სიონის საკათედრო ტაძარში.
მას ურთულეს პერიოდში მოუწია მოღვაწეობა. აი რას წერს მასზე არქიმანდრიტი რაფაელი:
“პატრიარქი ეფრემ
 | | სახალხო კონსტიტუციური საპარლამენტო მონარქიისა და ეროვნული იდეოლოგიის შესახებ მასალები იხილეთ სამეფო კლუბის საიტზე: georoyal.ge | ი ყოველთვის ყოველთვის პატივისცემით იხსენიებდა პატრიარქ ქრისტეფორეს (ციცქიშვილი), რომელსაც ზოგი ზედმეტად დამთმობათ თვლიდა ათეისტური მთავრობის მიმართ. პატრიარქი ეფრემი ამბობდა: მე ვიცნობ მას, ის მზადაა სიცოცხლე შესწიროს ქრისტეს, თუ ეს ეკლესიისთვის საჭირო იქნა, მაგრამ მას მძიმე ხვედრი ერგო – ის მხედართმთავარია, რომელმაც მტრის შემოტევისას უკან უნდა დაიხიოს, რატა მთელი ჯარი არ დაღუპოს. პირად ცხოვრებაში ის ასკეტი იყო, პრაგმატიკოსები ასკეტები არ არიან ხოლმე. გულში ის პატრიარქ ამბროსის დიდ პატივს სცემდა, მაგრამ გარეშე თვალისთვის ეწინააღმდეგებოდა, თუმცა ისინი ერთ საქმეს აკეთებდნენ, მაგრამ სხვადასხვაგვარად”. |
