მარკიზა დე პომპადური ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ქალია ისტორიაში. კიდევაც მეტი - ჟანა-ანტუანეტა დ’ეტიოლ  მარკიზა დე პომპადური მეტად არის  ცნობილი, ვიდრე მისი გვირგვინოსანი საყვარელი ლუდოვიკო XV, ვისი მეოხებითაც მან მიაღწია ძალაუფლების მწვერვალებს. თუმცა პომპადურს  მტკიცედ ეპყრა ხელში ევროპული ცხოვრების სადავეები,  ის ისტორიაში შევიდა არა როგორც საზოგადო მოღვაწე, არამედ როგორც ფავორიტი  სასიყვარულო ურთიერთობაში.

მშვენიერმა ჟანამ ბავშვობიდან იცოდა, რომ მას შეიყვარებს არა  რიგითი ვინმე, არამედ თვით საფრანგეთის მეფე. ეს უწინასწარმეტყველა მკითხავმა: „თქვენ, ჟანა პუასონ, თვით მეფე შეგიყვარებთ!’ რა უნდა ეფიქრა ჩვეულებრივი ბურჟუის ქალიშვილს, უბრალო გვარით „Poisson“, რაც „თევზს“ ნიშნავს? აკი მეფე საყვარლებს ირჩევდა ცნობილი გვაარეულობიდან. მაგრამ ჟანა  მიენდო ბედისწერას და წინასწარმეტყველებას. ის თავის ტრიუმფს ნაბიჯ-ნაბიჯ უახლოვდებოდა. მიიღო შესანიშნავი განათლება, შეისწავლა მაღალი საზოგადოების მთელი საიდუმლოებანი, გაჰყვა ცოლად მასზე უზომოდ შეყვარებულ აზნაურს და მადამ დ’ეტიოლმა დაიწყო მზადება ცხოვრების უმაღლესი მწვერვალების დასაპყრობად.

ევროპაში არავისთვის არ იყო საიდუმლო,  რომ  ლუდოვიკო აზროვნებაში ცოტას მოიკოჭლებდა. ის სრულიად ვერ ერკვეოდა პოლიტიკაში, თითქმის არ ეკარებოდა წიგნებს და ყველაფერს ერჩივნა ნადირობა და მასკარადები. ჟანა დ’ეტიოლმა, მას შემდეგ რაც წადილი აისრულა და მიიღო მარკიზა პომპადურის ტიტული, ისიც კარგად გააცნობიერა, რომ ლუდოვიკო სრულიადაც არ იყო წინააღმდეგი, მის მხრებზე გადაეტანა სახელმწიფოს მართვის მთელი სიმძიმე. მაგრამ ლუდოვიკო პატივმოყვარეც გახლდათ და იმ  მინისტრებს, რომლებიც მის ნებას არ ითვალისწინებდნენ, აკარგვინებდა  პორტფელებს. პომპადური ამასაც ითვალისწინებდა და საკუთარი გადაწყვეტილების გამოცხადებისას, ამ გადაწყვეტილებას  ყოველთვის მეფის ნებად აცხადებდა. არც ის ავიწყდებოდა, დროდადრო მეფისთვის გენიალობა და წინასწარმეტყველების ნიჭი დაებრალებინა.

თავისთავად ინტერესს მოკლებული არ არის,  თუ როგორ შეძლო სრულიად ჩვეულებრივი გარეგნობის მადამ პომპადურმა მოეხიბლა ადამიანები საუბრებით, ცეკვით, შეხვედრებით  ტრაპეზობაზე; თუ  როგორ ირჩევდა კაბებს, სამკაულებს, ბაფთებს. ნიშანდობლივია, რომ მადამ დე პომპადური ვნებიანი საყვარელი არ ყოფილა. სარეცელის თამაშობანი  მას არ ანიჭებდა განსაკუთრებულ სიამეებს.

როდესაც მის ამ თვისებას ხედავდა, ლუდოვიკო  მაინცდამაინც არც აძალებდა - ის მისთვის ძვირფასი იყო სარეცელის გარეშეც. თურმე არსებობს არანაკლებ მნიშვნელოვანი რამ, ვიდრე სექსუალური ჰარმონიაა - ნდობა, მეგობრობა, თბილი ურთიერთობა, რასაც არ იშურებდა ის ლუდოვიკოსთვის.

როდესაც ერთმა ახალგაზრდა საყვარელმა მეფესთან ანა „ბებრუხანად“ მოიხსენია, ლუდოვიკომ სწრაფად განუტევა ის თავისგან, სიტყვებით: „თქვენ ბევრნი ხართ და ჟანა - ერთია!“

პომპადურმა იცოდა, რომ ლუდოვიკოს მელანქოლია სჭირდა  და ართობდა ხოლმე - ყოველდღე უყვებოდა რაიმე თავშესაქცევ ამბავს. ეს იყო ან პარიზული ჭორი ან მაღალი ხელოვნებით გადმოცემული „კრიმინალური ქრონიკა“. ის უმასპინძლდებოდა ლუდოვიკოს საუკეთესო კერძებით - პომპადურს ჰყავდა ყველაზე დახელოვნებული მზარეული. ყოველ ახალ შეხვედრაზე  მეფეს  პომპადური სულ ახალ კაბებში გამოწყობილი ეახლებოდა ხოლმე. კიდევ მეტი - ის მეფისთვის აწყობდა ერთი მსახიობის თეატრს: მღეროდა, ცეკვავდა, ლექსების დეკლამაციას ეწეოდა  -  ოღონდ კი მეფეს სევდა არ სწვეოდა.

მარკიზა დე პომპადური მფარველობდა მხატვრებს, ურთიერთობდა ვოლტერთან, უმნიშვნელოვანეს მოლაპარაკებებს აწარმოებდა და ფაქტობრივად მართავდა საფრანგეთს თვრამეტი წლის მანძილზე!