|
აშოტ კურაპალატს დიდი ღვაწლი მიუძღვის საქართველოს სამხრეთი რეგიონების ხელახლა ათვისებაში, იქ ეკლესიებისა და ქალაქების მშენებლობაში. სამხრეთ ქართული სამეფოს დაარსებაში. იგი გახლდათ ერთ-ერთი ინიციატორი, დამწყები, საქართველოს კვლავ გაერთიანებისა. მისმა შთამომავალმა ადარნასე II-მ მიიღო კიდეც ქართველთა მეფის წოდება, თუმცა აშოტ კურაპალატიც მეფე გახლდათ, „მეფეთა ტახტზე მჯდომი“.
|
|
სამეფო გვარის შვილი - საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქი
|
|
კახეთში ლაშქრით მოსულმა ახალციხის ფაშამ უსუფმა (თბილისის ფაშა ისაყის შვილმა) კონსტანტინე II ზავზე მოსალაპარაკებლად ბეჟანბაღს (კახეთში) მიიწვია, სადაც ის ვერაგულად მოკლა ისაყ-ფაშას მსახურმა მაჰმადბეგმა.
|
|
1308 წელს ყაენმა ოლჯაიტუმ გადაწყვიტა საქართველოში დაენგრია ეკლესიები და მოსახლეობა იძულებით მაჰმადიანობაზე მოექცია.
ეს ამბავი მონღოლთა ლაშქრობიდან საშობლოსაკენ მომავალმა მეფემ გზაში შეიტყო. არ შეუშინდა მოსალოდნენ სიკვდილს, თავის მეომრებს მიმართა, აუხსნა ვითარება და შესთავაზა, თავი პირველად მათ გაეწირათ ქრისტიანული სარწმუნოებისათვის. ქართველები გაემგზავრნენ ურდოში... მეფემ უშიშრად ეახლა მონღოლთა ბატონს. მან უთხრა ყაენს, შენი წინაპრები, ჩვენ, ქრისტიანებს კი არა, მაჰმადიან სპარსელებს ვერ იტანდნენ, ვითარცა ვერაგებს და მამათმავალთ, რომლებიც ახლა ჩვენს წინააღმდეგ გამხედრებენ, ჩვენ კი მუდამ გვენდობოდნენო... ყაენს შესთავაზა, ჯერ ის და მისი მებრძოლები მოეკლა და „წარუპყრაცა ქედი“.
|
|
ვახტანგ VI (დ. 15 სექტემბერი, 1675 ― გ. 26 მარტი. 1737, ასტრახანი), ქართლის გამგებელი (ჯანიშინი) 1703-1714, მეფე 1716-1724
|
|
ფეოდალური საქართველოს გაერთიანება ხანგრძლივი და რთული ისტორიული პროცესის შედეგია. იგი დაიწყო VIII ს. ბოლოს. ამ მოვლენის შესახებ მოგვითხრობს ეროვნული წყარო ,,მატიანე ქართლისა''. ქართველი მეფე-მთავრები იბრძვიან საკუთარი სამთავროების საზღვრების გაფართოებისათვის, პირველობისათვის.
|
