|
|
ჩვენ უნდა ვიკითხოთ, მონარქიის აღდგენა უნდა თუ არა ქართულ საზოგადოებას. ეს არის ყველაზე მთავარი. მერე უნდა ვიკითხოთ, თუ რა ფორმით უნდა აღვადგინოთ საქართველოში მონარქია და საერთოდ, ეს ორასწლიანი წყვეტა რა შედეგს მოგვიტანს. ეს არ არის უბრალო თემა. ამას გარკვეული კვლევა სჭირდება და კომპენტენტური ადამიანთა ჯგუფის დასკვნები იმაზე თუ რა შედეგი დადგება და როგორ მომავალს უწინასწარმეტყველებს ქვეყანას. ასე რომ, მე, როგორც ბაგრატიონი, ჩემს აზრს მაინც იმ ხალხს მივანდობ, რომელიც გადაწყვეტს უნდათ თუ არა საქართველოში მონარქია. ჩემს სათქმელს ისინი იტყვიან და მეც მათთან ერთად ვიქნები.
|
|
საფლავის ჭირისუფალი, ალექსანდრე მუხრანბატონის შვილიშვილი მარიამ ბაგრატიონ-მუხრანბატონიშვილი, რომელიც სხვათა შორის, 8 წელი გადასახლებაში ჰყავდათ კომუნისტებს. უკვე კარგა ხნის გარდაცვლილი იყო იმ დროისათვის. იგი პატრიარქის ლოცვა-კურთხევით სვეტიცხოველშია დაკრძალული.
|
|
მუხრან მაჭავარიანი დიდებულად აღნიშნავდა: "მხოლოდ თამარის საქართველოში შეეძლოო შოთას ვეფხვს კუდი მოექნია." ეს სრულქმნილი დროის,ძლიერ გარემოში შექმნილი პოემაა, ასეთი იყო ქვეყანა საკუთარი ბედის საზღვრებში მოქცეული და სვებედნიერი.
|
|
ძველად სახელმწიფოთა პოლიტიკურ ცხოვრებაში დიდ როლს თამაშობდა დინასტიური ქორწინებები. ამ აქტით სიმბოლურად გამოიხატებოდა და მტკიცდებოდა ქვეყნებს შორის დამყარებული შეთანხმებები, სამოკავშირეო ხელშეკრულებები, ერთი სახელმწიფოს გავლენის გავრცელება მეორეზე და ა.შ. პოლიტიკური დამოყვრებანი თავისი ხასიათით, ფორმით და მოტივით განსხვავდებოდა ერთმანეთისაგან.
|
|
დავითს თან ჰქონდა ღვთისმშობლის ხატი. იგი "დაცულ იქმნა, ვითარცა დანიელ პირისაგან ლომისა".
|
|
1915 წლის 15 ოქტომბერს, პეტერბურგში დაიბადა კონსტანტინე გიორგის ძე ბაგრატიონ-მუხრანელი, ბაგრატიონთა მუხრანბატონების შტოს შთამომავალი.
|
|
გამეფება საქართველოში ბაგრატიდებისა ანუ ბაგრატიონებისა მოჰხდა 586 წელს ქრისტესით.
|
|
დასავლეთ საქართველოს (ლიხთ-იმერეთი) მეფე 1259-1293 წლებში, რუსუდანის ძე (იგივე დავით VI ნარინი 1245-1259 წლებში საქართველოს მეფე).
აჯანყებული მეფე დავით ულუს მონღოლებთან დაზავების შემდეგ ,,დარჩა ლიხთ-იმერი რუსუდანის ძესა''. იგი ფაქტიურად მეფე ხდება ლიხთ-იმერეთისა. ამ აქტით დასავლეთ საქართველო გამოეთიშა ერთიან ქართულ სამეფოს.
|
|
1490 წელს კონსტანტინე II-ემ მოიწვია სამეფო დარბაზი, რომელმაც ცნო საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ფაქტი, მიუხედავად ამისა კონსტანტინე II მაინც ,,ყოვლისა საქართველოსა ტახტისა და გვირგვინის მპყრობელად'' და ,,მეფეთა-მეფედ'' იწოდებოდა. იგი ენერგიულ ზომებს ღებულობდა ქვეყნის დამშლელი რეაქციული ძალების წინააღმდეგ. ქართლის სასულიერო და სამეფო ხელისუფლების მიერ განხორციელებული ღონისძიებების შემდეგ ბოლო მოეღო სამცხე-საათაბაგოს მთავრის მზეჭაბუკისა და მის მესვეურთა მისწრაფებას, ძირი გამოეთხარათ საქართველოს ეროვნულ-კულტურული ერთიანობისათვის და სამცხე-საათაბაგო საეკლესიო სფეროშიც დამოუკიდებელი გაეხადათ.
|
|
1477 წ. თურქმანთა ბელადი უზუნ-ჰასანი საქართველოში შემოიჭრა. მან კახეთის ნაწილიც მოარბია (საგურამო, მარტყოფი). ალექსანდრე მეფემ მას ძღვენი მიართვა, მორჩილება აღუთქვა და დაეზავა. 1483 წელს, პირველმა ქართველ მეფე-მთავრებს შორის, გააგზავნა ელჩობა რუსეთში – დიდ მთავარ ივანე III-თან. კახეთის მეფე რუსეთს მფარველობას სთხოვდა, თუმცა ამ პირველ ელჩობას შედეგი არ მოჰყოლია.
|
|
|
|
