|
რიჩარდ ჰალიბარტონმა, ამერიკელმა მოგზაურმა, 1935 წელს თბილისში ყოფნისას შეიტყო საოცარი ლეგენდა დაკარგული ჯვაროსანი რაინდების შესახებ, რომლებიც თითქოს კავკასიის მთებში ცხოვრობდნენ. ასეთივე ცნობა აქვს გერმანელ კ. კოხს, რომელიც აღწერს ჯვაროსანი რაინდის ხმლის ყიდვას აფხაზეთში და ახსენებს ხევსურებს, როგორც ევროპელ რაინდთა შესაძლო შთამომავლებს.
|
|
დიდი საქართველო იყო მეზობელთა შორის პოლიტიკური წონასწორობისა და მშვიდობიანობის გარანტი. არც თავად ესხმოდა თავს ტყუილუბრალოდ მეზობლებს. ქართველი მეფისათვის “თვისი მამული ძველი კმა იყო, რათა არა უსამართლოდ ჰგონონ და მომხვეჭელად”.
|
|
მიუხედავად იმისა, რომ ამ ვერსიას არ იზიარებენ ისტორიკოსები, ეს თვალსაზრისი მაინც გაბატონებულია ქართულ საზოგადოებაში. ხშირად გაიგონებთ, „მირიანი სპარსი იყო, მაგრამ ქართულ საქმეს აკეთებდაო“ და სხვა. სავსებით შესაძლებელია ვინმე იყოს სპარსელი და ემსახურებოდეს საქართველოს, ქართულ საქმეს. იქნებ, დოკუმენტურად, გადაჭრით ოდესმე დამტკიცდეს ჩვენი სათაყვანებელი წმინდა მეფის, მირიან მესამის სპარსული წარმომავლობა, ეს არავითარ ჩრდილს არ მიაყენებს მას ჩვენს თვალში, არავითარ შემთხვევაში. იქნებ პირიქითაც, სამაგალითო იყოს მისი სამსახური ქართული საქმისადმი, ისევე როგორც ევსტათი მცხეთელისა...
თუმცა, ვიმეორებთ, ეს ვერსია არ არის გაზიარებული ქართული ისტორიოგრაფიის მიერ...
|
|
მატიანეები, ანდერძები, მეფეთა ნაწარმოებები ბევრს გვეუბნება ცალკეულ ხელმწიფეთა პოლიტიკური კონცეფციების, ცხოვრებისეული მიზნისა და რწმენის შესახებ.
|
