|
|
1 (14) აგვისტოს არის ხსენება შვიდთა მოწამეთა მაკაბელთა - აბიმი, ანტონინე, გური, ელეაზარი, ევსევონი, ალიმი და მარკელე, დედა მათი სოლომონია და მოძღვარი ელეაზარი ეწამნენ ქრისტეს შობამდე 166 წელს, როცა იუდეა სირიის მეფეს, ანტიოქოს ეპიფანეს ჰქონდა დაპყრობილი.
უსჯულო თვითმპყრობელმა გადაწყვიტა, წარმართობა დაენერგა იუდეველთა შორის, უკრძალავდა მათ ღვთისმსახურებას, წვავდა წმიდა წიგნებს; იერუსალიმის ტაძარი გაძარცვა, შიგ იუპიტერის კერპი დაადგმევინა, უფლის რჩეულ ერს ელინური ღვთაებებისათვის მსხვერპლის შეწირვასა და ნაკერპავის ჭამას აიძულებდა...
|
|
წმიდა მოწამე ვლადიმერ სერბეთის მთავარი ბრძნულად მართავდა თავის სამფლობელოებს - ილირიასა და დალმაციას. ის გამოირჩეოდა კეთილმოწყალებით, სათნოებით, დიდსულოვნებით და სიმამაცით. ვლადიმერი იყო დაუცხრომელი მლოცველი, ეკლესიათა მშენებელი და ქტიტორი.
|
|
იესო ქრისტეს მიერ მოხდენილი პირველი სასწაული, როდესაც ქორწილში მაცხოვარმა წყალი ღვინოდ გადააქცია, სვიმონ კანანელის სახელს უკავშირდება. სასწაულმა იმდენად იმოქმედა სვიმონზე, რომ მან, სიძემ, იმ დღეს დაქორწინებულმა, მთელი არსებით ირწმუნა იესო ჭეშმარიტ მესიად – ქრისტედ, რის შესახებაც მანამდეც სმენოდა, და მაშინვე შეუდგა მას: მიატოვა ოჯახი, ახლადშერთული მეუღლე, რომელთანაც ერთი დღეც არ უცხოვრია და უფალ იესოს ერთგული მოწაფე შეიქნა.
|
|
წმიდა მოწამენი, კეთილმორწმუნენი მთავარნი ბორისი და გლები (წმიდა ნათლისღებით - რომანოზი და დავითი) მოციქულთასწორი მთავარი ვლადიმირის შვილები იყვნენ. ისინი სიყრმიდანვე კეთილმსახურებით გამოირჩეოდნენ. ვლადიმირმა თავისსავე სიცოცხლეში დაუნაწილა მიწები ვაჟიშვილებს: ბორისს რიაზანის სამთავრო ერგო, გლებს კი - მურომისა. ძმები დაუცხრომლად იღვწოდნენ ქრისტიანული სარწმუნოების გასავრცელებლად.
|
|
დაკრძალულია რომის პანთეონში. საფლავს აწერია "მამულის მამა" (PADRE DELLA PATRIA). მისი რამდენიმე ქანდაკება დგას იტალიის ქალაქებში.
|
|
წმიდა მოწამე ექვთიმე, სარდელი ეპისკოპოსი (+დაახლ.840), ვისი ხსენებაც აღესრულება 8 იანვარს, მოღვაწეობდა ბიზანტიის იმპერატორების, კონსტანტინე VI პორფიროგენეტის (780-797) და ირინეს (797-802) დროს.
ამ ხარისხში იგი მონაწილეობდა VII მსოფლიო კრებაზე (787 წ.), რომელზედაც ამხილა ხატთმბრძოლთა მწვალებლობა. როცა ტახტზე ხატთმბრძოლი ნიკიფორე I (802-811) ავიდა, ექვთიმე სხვა მართლმადიდებელ იერარქებთან ერთად კუნძულ პატალარეაზე გადაასახლეს.
იმპერატორ ლეონ V-ის (813-820) მიერ გადასახლებიდან გამოწვეულმა ეპისკოპოსმა კვლავ გაბედულად ამხილა ხატთმბრძოლობა, რისთვისაც იგი ისევ გადაასახლეს - ქალაქ ასში.
|
|
6 იანვარს არის ხსენება ღირსმოწამე ევგენიასი და მის თანა მოწამეთა: პროტიოსისა, იაკინთესი და კლავდიასი (+დაახლ. 262)
|
|
31 დეკემბერს ქალაქი თხოვს თავის წმინდანს კურთხევას მთელი დამდეგი წლისათვის.
|
|
წმიდანო ღვაწლისმძლენო მოწამენო და მხურვალენო შუამდგომელნი წინაშე საღმრთოსა საყდრისა - ევსტრატი, ავქსენტი, ევგენი, მარდარი და ორესტი, მოჰხედეთ ჭირთა და იწროებათა ჩვენ ზედა მოწევნულთა, და გვიხსენოთ მოსწრაფებით, სარწმუნოებით და სურვილით პატივისმცემელი თქვენნი (სახელები).
|
|
წმინდა ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი, ვისი ხსენებაც არის 19 დეკემბერს, მცირე აზიაში, ლუკიის მხარის ქალაქ პათარაში ქრისტეს შობიდან 257 წელს დაიბადა. მაშინ ეს მხარე რომის იმპერიის კუთვნილება იყო.
მძიმე დევნას განიცდიდა ქრისტეს მებრძოლი, ახლადდაარსებული ეკლესია. რომის იმპერატორმა ვალერიანმა, წარმართული ღმერთების ერთგულმა თაყვანისმცემელმა, მთელს იმპერიაში გასცა განკარგულება, რომ ედევნათ ქრისტიანები. დევნას განიცდიდნენ არა მარტო ღვთისმსახურნი, ერის ხალხიც. მათ თავიანთ მწყემსმთავრებთან ერთად აწამებდნენ და სიკვდილით სჯიდნენ.
სწორედ ამ დროს დაიბადა წმინდა ნიკოლოზი. მის მშობლებს თეოფანეს და ნონას დიდხანს არ ჰყავდათ შვილი. ისინი ძალიან მდიდრები იყვნენ და თავიანთი ქონებიდან გაჭირვებულთათვის უამრავ მოწყალებას გასცემდნენ. ამის გამო ადამიანთა სიყვარულითა და პატივისცემით იყვნენ გარემოსილნი. ამ სათნოებისათვის და ღვთისმოშიში ცხოვრებისათვის, აგრეთვე გულმხურვალე ლოცვისათვის ღმერთმა მათ ვაჟი უბოძა, მომავალი მღვდელმთავარი და სასწაულთმოქმედი.
სასწაულთმოქმედების უნარი წმინდა ნიკოლოზმა შობიდანვე გამოამჟღავნა. ნათლობისას ჩვილი ნიკოლოზი დამოუკიდებლად იდგა ემბაზში რამდენიმე საათის განმავლობაში. დედის რძეს კი ოთხშაბათობითა და პარასკევობით მხოლოდ საღამო ხანს მიირთმევდა. სიყრმიდანვე უყვარდა სახარების კითხვა, ტაძარში სიარული და დიდ დროს უთმობდა გულმოდგინე ლოცვებს.
მშობლებიც უწყობდნენ ხელს ბიჭს ასეთი ხასიათის ჩამოყალიბებაში. ისინი არა მარტო სახლში, გზაშიც კი არ წყვეტდნენ ნიკოლოზის ქრისტიანულ აღზრდას და მათი სწავლება ისე მტკიცედ გაუჯდა ბავშვს, რომ ბავშვობიდანვე შეიყვარა გლახაკები. არასდროს ისე არ ჩაუვლიდა, სანუგეშო სიტყვა რომ არ ეთქვა და მოწყალება არ მიეცა მათთვის. ყრმობისას მხოლოდ სახარებისადმი ლტოლვას ამჟღავნებდა, არ ერეოდა ამხანაგთა უაზრო საუბრებსა და გართობებში, სახეზეც კი არ უყურებდა მათ. ამის შემხედვარე ბიძამ, პათარას ეპისკოპოსმა, დაარწმუნა მშობლები, მიეცათ შვილი ღვთის სამსახურში და მათი ნებართვით აიყვანა იგი მღვდლის ხარისხში. მისი ხელდასხმისას ეპისკოპოსმა ასე მიმართა ხალხს: - მე ვხედავ ახალ ამომავალ მზეს დედამიწაზე, ტკბილ მანუგეშებელს მწუხარეთა და ტანჯულთათვის. ბედნიერია ის სამწყსო, რომელსაც იგი დამწყემსავს. იგი განამტკიცებს მათ რწმენაში, ასწავლის სათნო და ღვთისმოშიშ ცხოვრებას, იქნება ყველა გაჭირვებულის შემწე.
|
|
